Een paar weken geleden was er een opvallend voorval in de praktijk. Ik had op een bepaalde dag, op twee verschillende momenten, twee atleten die elkaar kenden van vroeger omdat ze samen gestudeerd hadden. Nu bleven ze nog een beetje op de hoogte van elkaars leven via Social Media. Zodat jullie het verhaal beter kunnen volgen, geef ik hen even twee fictieve namen: Lars en Emiel.
Tijdens zijn behandeling begon Lars over Emiel:
“Amai, ik vind het wel knap waar Emiel mee bezig is. Die gast heeft het echt wel voor elkaar. Hij heeft een toffe en uitdagende job. Zo een job zou ik nooit kunnen doen, dat zou echt te zwaar zijn voor mij. Daarnaast heeft hij dan ook nog eens een succesvol project opgestart. Dat hij ondertussen ook nog kan trainen voor een marathon, dat vind ik echt straf.
Diezelfde middag lag Emiel op mijn tafel en het toeval wil dat hij begon over Lars. “Ik vind het echt wel knap hoe Lars in het leven staat. Hij lijkt zo onbezorgd en content, is goed aan het trainen en heeft het precies allemaal op een rijte. En zie mij hier struggelen, mijn relatie is gedaan en ik zit de hele dag met twijfels over de toekomst en hoe het nu verder moet. Wat bewonder ik Lars”.
En laat dit nu de ‘darkside’ zijn van Social Media. We denken dat we een idee hebben hoe het leven van anderen eruit ziet. We zien prachtige foto’s voorbij komen van lekkere etentjes en panoramische uitzichten die recht uit een documentaire van National Geographic kunnen komen. Verder scrollend zien we de perfecte koppel- en babyfoto’s de revue passeren en ondernemers die 10K per week verdienen vanuit hun hangmat.
Toen mijn mama meer dan 10 jaar geleden stierf, stond mijn wereld stil. Ik hoorde ooit iemand de beschrijving geven van een hart dat niet gewoon brak, maar explodeerde in duizend en één stukjes. Zo voelde het ongeveer. Naast het feit dat ik mijn mama enorm miste, kreeg mijn zelfvertrouwen een enorme deuk. Ik vond mezelf zwak omdat ik als 28-jarige precies niet verder kon zonder mijn mama. Maar aan de buitenkant leek het me voor de wind te gaan. Ik ging als sportkiné mee op grote kampioenschappen, ik begeleidde veel beloftevolle sporters en topatleten, had een goede werkplek en fijne relatie en gaf hiernaast ook nog les aan de KU Leuven. Vanbinnen voelde ik me echter klein, zwak en leeg.
Maar wat ik geleerd heb is dat wanneer je toneel speelt, je ook vooral vluchtige toeschouwers aantrekt. De gesprekken die ik in die periode voerde waren zeer oppervlakkig en ik dacht dat dit lag aan ‘de oppervlakkige topsportwereld’. Maar een aantal jaar later merkte ik op dat het vooral lag aan mezelf. Toen ik meer over deze moeilijke periode durfde te praten, werden mijn gesprekken met mijn omgeving ook veel diepgaander, ook met atleten.
Want het is pas als we bereid zijn ons masker te laten vallen en we in alle kwetsbaarheid onszelf durven te zijn dat er ruimte ontstaat voor echte verbinding, van mens tot mens.
Ik wens het iedereen toe dat ze, al is het maar bij één persoon, een veilige plek mogen vinden om hun masker even te laten zakken en in alle kwetsbaarheid zichzelf kunnen zijn. En moest het soms allemaal uitzichtloos voelen, hou vol, er komen mooie tijden aan.