Tijdens ons avontuur in Portugal (daarover later meer) bezochten op we een zondag ‘Adraga beach’. Een prachtig woest en ongerept strand op een 40-tal km van Lissabon.
Op dit strand heb je prachtige rotsformaties waarin ook enkele grotten verscholen gaan. Avonturier als ik ben, leek het mij een goed idee om eens een kijkje te nemen in één van de grotten. Deze grot was niet echt een toeristische attractie, maar ik had er al enkele mensen in en uit zien gaan en ze gaven aan dat je kristallen kon zien, dus mijn dochter was alvast enthousiast.
Samen met mijn vrouw, mijn zoon (4 jaar) en dochter (6 jaar) zette ik de eerste stappen in de grot en we merkten op dat het al snel heel donker werd. Voor mijn vrouw en mijn zoon was dit het teken dat ze moesten terugkeren. Mijn dochter en ik vonden dit wel spannend, dus wij gingen verder.
We schakelden het licht van mijn gsm aan en volgden enkel jonge kerels dieper de grot in. Ik denk dat we ongeveer 10 meter in de grot zaten, toen mijn dochter schrik begon te krijgen en absoluut terug wilde. Het zou deels kunnen komen omdat ik voor de grap ook wat akelige geluidjes begon te maken. We lieten de jongens verder gaan en keerden terug op zoek naar de uitgang.
Samen met mijn dochter volg ik een weg terug en merk dat deze gang steeds smaller wordt. Al snel besef ik dat dit niet de route was die we naar binnen hadden genomen. Om zeker te zijn roep ik op de jongens die maar een stukje verder zaten en ze vertelden ons dat we een andere afslag moesten nemen.
Zo gezegd, zo gedaan. We nemen een nieuwe route, maar opnieuw lijkt de grot smaller en smaller te worden, zo smal zelf dat ik er dwars maar net tussendoor kan. Mijn dochter wordt bang en als ik eerlijk ben, ik heb ik ook geen fijn gevoel. Aangezien ik op het einde van deze weg toch licht zie, besluit ik om toch door te gaan, ik wil naar buiten. We komen op een heel klein privéstrandje. Ik kan me snel oriënteren en stel vast dat we zijn beland op een klein strandje net naast het hoofdstrand. Helaas worden deze 2 strandjes gescheiden door een grote rots waar de hele tijd golven woest tegenaan slaan.
Daar sta ik dan op het strand met mijn dochter die nu echt in paniek is geraakt en met een gsm die bijna plat is. Er zijn 2 opties, terug de grot in gaan op zoek naar de juiste weg of proberen langs de grote rots te stappen naar het grote strand. Mijn voorkeur gaat uit naar het laatste. Ik til mijn dochter op, stop mijn gsm in mijn zak en we wandelen richting rots. Net op dat moment slaat er een grote golf tegen de rots. Ok, mijn dochter is nu echt in tranen, mijn gsm is nat. Opeens lijkt deze optie minder ideaal.
Net op dat moment slaat er een grote golf tegen de rots.
“Lieve Lena, we gaan terug de grot in moeten meisje”, zeg ik met geveinsde kalmte. “Nee papa, ik wil niet”. Na enkele argumenten, waarvan het belangrijkste is dat ze anders door de zee moet, besluit ze mee te gaan. We gaan terug door de smalle spleet, een stuk op handen en knieën. In het licht van mijn gsm die bijna leeg is, zie een groot insect kruipen, waar ik mijn dochter maar niet op wijs. Mijn dochter huilt. Na iets meer dan een minuut, die eindeloos veel langer lijkt te duren, horen we stemmen. Twee lieve jonge vrouwen wijzen ons in de richting van de uitgang. Oef. Zo snel ik kan neem ik mijn dochter mee naar buiten en op het strand gaan we snel naar mama en haar broer toe. Mijn vrouw boos, terecht.
Opeens popt de zin in mijn hoofd die ik ooit ergens las: “remember the lesson, forget the mistake” of “onthoud de les, vergeet de fout”.
En zelfs of misschien juist op deze momenten vind ik handvaten in wat ik geleerd heb door mijn zoektocht in de wereld van persoonlijke groei. Opeens popt de zin in mijn hoofd die ik ooit ergens las: “remember the lesson, forget the mistake” of “onthoud de les, vergeet de fout”. Ik was kwaad op mezelf en de eerste minuten lang speelde er een film in mijn hoofd waarbij ik me afvroeg of het niet erger had kunnen aflopen. Ik voelde ik me schuldig. Ik geef mijn kinderen graag vanalles mee, maar liever geen trauma’s. Dus ik herhaal actief een paar keer deze zin in mijn hoofd. “Dus Davy volgende keer denk je twee keer na voor je iets doet en let je goed op de weg, ook al zijn er mensen voor je” en “wat gebeurt is heb je nu geen invloed meer op, wel hoe je er nu mee omgaat, zorg dat je er bent voor je dochter”. Dat is de les die ik heb geleerd en ik probeer actief alle andere schuldgedachten te stoppen.
Heb jij ook wel eens een situatie meegemaakt waar je niet bijzonder trots op bent? Heb je in het verleden iets niet goed aangepakt? Post het hieronder en probeer dan eens actief na te denken welke lessen je eruit kan trekken? Wat wil je niet meer? Hoe kan je het volgende keer anders aanpakken? Maar probeer de negatieve gedachten errond los te laten.
