Recent was er een minder leuke situatie op het werk. Door omstandigheden hebben we momenteel tijdelijk een nieuwe leidinggevende en ik had aangevraagd om terugbetaling te krijgen voor een opleiding die ik graag wou volgen. Maar mijn aanvraag werd geweigerd.
Toen ik de mail ontving dat mijn opleiding niet zou worden terugbetaald, ontvlamde mijn innerlijke reptiel. Ik vond het onterecht. Na alles wat ik dit jaar al voor de dienst had gedaan en wat er verder ook nog van mij werd verwacht, voelde dit oneerlijk. En mijn primaire emotie was boosheid (dit is wel vaker mijn primaire emotie :)).
Wat ik vroeger dan deed, is deze situatie bespreken met iedereen, behalve met de persoon waarop mijn boosheid gericht was. Dat is geen goed idee om twee redenen:
- Door steeds opnieuw hetzelfde verhaal te vertellen, blijft de emotie hoog. Je vertelt het natuurlijk steeds vanuit je eigen standpunt en herhaalt keer op keer je frustraties, die als een sneeuwbal steeds groter worden.
- Doordat je het verhaal steeds vertelt vanuit je eigen standpunt, zullen mensen die niet betrokken zijn in de situatie jou vaak gelijk geven. En dat klinkt natuurlijk leuk, maar dat is het niet. Je wordt steeds zekerder van ‘jouw gelijk’ en terug verbinding en een echte oplossing zoeken wordt op deze manier steeds moeilijker. Erger nog, wanneer je het probleem aankaart en opeens blijkt dat de andere persoon het toch niet zo slecht voorhad, wat moet je dan daarna vertellen tegen al die mensen die je ‘steunden’. Je bent namelijk steeds meer een ambassadeur geworden van ‘jouw grote gelijk’.
Dus ik besloot daarom om de persoon zelf aan te spreken. Door de jaren heen ben ik enorm gegroeid op communicatievlak. Een moeilijk gesprek aangaan blijft echter altijd een beetje spannend. Eerste stap: ik vroeg of deze persoon later op de dag even tijd had. Voordeel, ik moest nog niet direct mijn frustraties op tafel gooien, maar ik kon er ook wel niet meer onderuit. Extra tip: zorg wel dat de tijd tussen het aanspreken van de persoon en het effectief aangaan van het gesprek niet te lang duurt.
En dus later op die dag vertelde ik hem hoe de mail over de weigering van mijn aanvraag bij mij was binnengekomen. Ik vertelde ook dat ik me niet gewaardeerd voelde en onder mijn kwaadheid, lag natuurlijk vooral teleurstelling en zelfs wat verdriet. Ik vertelde hem dat ik het gevoel had dat geven en nemen niet in verhouding lagen. Verder gaf ik ook aan dat ik wel besefte dat deze mail in mijn hoofd op een hoop werd gegooid met een aantal andere frustraties die ik recent had ervaren. En vervolgens hield ik mijn mond. En dat heeft twee grote voordelen. Je kan even recupereren van het spannende moment en daarnaast gebeurt er mogelijks iets magisch, op voorwaarde dat je er voor openstaat, namelijk: je hoort de andere kant van het verhaal.
Hij vertelde me dat hij juist het feit dat hij mij oprecht waardeerde wou loskoppelen van zijn beslissing en dat hij om het voor zichzelf eerlijk en helder te houden voor iedereen dezelfde regels wou hanteren. Hij vond het spijtig dat de mail zo was binnengekomen, want dit was absoluut niet zijn intentie. En op nog geen 5 minuten tijd keek ik helemaal anders naar de situatie. Aan de feiten veranderde er helemaal niets. Mijn opleiding moest ik gewoon zelf betalen en ondanks dat ik het nog niet helemaal eens ben met de beslissing, was er wel opnieuw verbinding. Verbinding gaat er namelijk niet over dat iedereen exact hetzelfde denkt of het eens is met elkaar, het gaat er juist over dat we door één deur kunnen blijven gaan en elkaar blijven respecteren, juist wanneer we er een andere mening op na houden.
Wil jij ook jouw communicatieskills verbeteren en jouw innerlijke krokodil onder controle leren houden, neem dan zeker eens een kijkje bij onze trainingsdag: ‘Geen gezeik in de praktijk’.
